Kiedyś naftowe, obecnie swiecowe...

Kupiłam je dawno, jeszcze będąc nastolatką. Już wtedy dało się zauważyć mój „dziwaczny” charakter. Podczas wspólnych spacerów koleżanki rozglądały się za chłopakami, a ja zerkałam na wystawy wybranych sklepów, typu dom rzemiosła, cepelia, antyki, w starym stylu... Gdy one biegały od sklepu do sklepu szukając kolejnej bluzki, ja szukałam kolejnej lampki lub świecznika. Bo muszę przyznać się, że od dziecka mam fioła na punkcie wszelkich lampek, lampeczek, lampionów, latarenek. I tyczyło się to zarówno tych elektrycznych, jak i na świece oraz naftę. Dzisiejsze lampki, były pierwszymi z późniejszej, rosnącej kolekcji przedmiotów służących świeceniu. Obydwie były lampkami naftowymi. Z początku często je zapalałam, ale potem w ogromnej mierze wyparły je przedmioty na świece, a one stały się jedynie ozdobą. Bawienie się z naftą było dość kłopotliwe, nie mówiąc już o istniejącym zagrożeniu pożarem, gdyby niefortunnie lampka się przewróciła. Już i tak rodzice ciągle powtarzali: „Zobaczysz, córa nas kiedyś spali i sama zginie jak czarownica na stosie” :))

Dwa lata temu pomalowałam je w kolorze czerni i cyny, gdyż wcześniej były „złote”, z blaszki mosiądzowanej. Trafiły do kuchni jako element jej wystroju.

Ostatnio przeszły kolejną metamorfozę, przerobiłam je na wkłady świecowe typu tea-light. Poszedł w ruch młotek, drewniany klin do wybijania oraz kombinerki, i w 10 minut miałam odmienione lampki, którym nadałam nowe życie. Podczas samotnego wieczoru zapaliłam je, a wraz z nimi przywołałam wspomnienia z młodzieńczych lat...

Dziewczyny, Wy też coś macie z czarownic...? ;))

Pozdrawiam Was serdecznie :)

**************************************************