Zwierzaki. Zimowa jadłodajnia. Spacer po parku.

Pokażę Wam dzisiaj Ogonkę. Tak, to jest jednak ona :)

Wyrosła na dużą szczurzyczkę. Jest przesympatyczną, malunią pupilką. A Ramzes... Ramzes jest w niej zakochany! Gdy szczurka biega luzem, on nie odstępuje jej ani na sekundę. Jest tyle przezabawnych sytuacji związanych z ich „symbiozą”, lecz jest mi niezmiernie trudno te chwile uchwycić, gdyż Ramzes w jej obliczu cały czas się „telepie”... :)) To znaczy, tak bardzo merda ogonem, że aż cały „chodzi” na boki i ujęcia wychodzą poruszone, takie, jak to:

I kilka ciekawostek:

Ogonka natychmiast rozpoznaje obcych. Jest bardzo łagodna, nie gryzie, ale też nie wejdzie na obcą dłoń. Reaguje na imię.

Daję jej do klatki szmatkę, na której lubi spać. Gdy jednak jest jej zbyt gorąco, chwyta ją w ząbki i wynosi na zewnątrz domku. Gdy zmarznie, ponownie ją wnosi do środka. Miło popatrzeć jak małe, dzielne zwierzątko tarmosi w ząbkach spory kawałek mięciutkiego materiału, a potem upycha go łapkami.

Jako ściółki używam prasowanych trocin, które wymieniam raz w tygodniu. Jeśli nie zrobię tego na czas, Ogonka wszystkie brudne trociny wyrzuci poza klatkę! Tak czyścioszka jedna pozbywa się brudu, którego wręcz nie znosi.

Myje się maniakalnie i nie cierpi mieć łapek brudnych od pokarmu. Uwielbia gotowane mięso, ziemniaki, ser żółty. A za serem białym przepada.

Gdy Ramzes zbyt brutalnie okazuje jej zainteresowanie, np. szturcha ją nosem, wtedy ona staje na tylnych łapkach, przednie unosi mocno w górę (jak żołnierz w pozycji poddańczej) i lekko odsłania swoje długie, ostre zęby. Ramzes wie, że musi spasować z zalotami na jakąś chwilę, na...30 sekund :)

Ich ulubiona zabawa to chowanie za poduszką. Ogonka znika, a Ramzes wypatruje z której strony wyjdzie. Ona z kolei lubi wspinać się łapkami na jego głowę, czego z kolei on nie lubi, bo oczy wychodzą mu z orbit i zaczyna dziwnie się oblizywać...

Ha, ha, bez obaw, nie ma zamiaru jej zjeść. Jak my go tulimy, też się oblizuje, a jakość wszyscy żyjemy ;)

Postaram się zrobić im więcej wspólnych fotek. Ale muszę uzbroić się w anielską cierpliwość i sporo wolnego czasu :)

-----     -----     -----     -----     -----

Zimowa jadłodajnia, czyli dokarmianie ptactwa...

Nasza spółdzielnia przed sezonem zimowym rozkleiła informację z prośbą, aby nie karmić ptactwa na balkonach, gdyż zanieczyszczają okna i balkony sąsiednich mieszkań. Musiałam więc wybrać inną metodę. Codziennie rano otwieram okno w pokoiku Oskara i rzucam ptaszkom mieszankę ziaren. Oczywiście zawsze towarzyszy mi Ramzes, który stoi na fotelu, oparty łapkami o parapet i za każdym razem, na nowo wpada w zachwyt widząc chmarę nadlatujących ptaków. Mamy Animal Planet na żywo :) Zamykamy okienko (by nie płoszyć ptactwa) i przez szybkę obserwujemy zachowania uczestników stołówki.

 

Wczoraj wybrałam się z synem na spacerek. Może nie był to taki typowy spacer...

Zaliczyliśmy pierwszą w tym roku wizytę u pulmonologa, z nieskrywanymi emocjami poszliśmy na pocztę po odbiór długo wyczekiwanego prezenciku od blogowej koleżanki, wstąpiliśmy do sklepu papierniczego po coś, z czego powstaną kolejne lampiony i był na zakończenie miły spacer zimowymi alejkami parkowymi. Kilka fotek:

A jutro post o tym co wreszcie dotarło do mnie drogą pocztową i co znowu „wymodziłam”...

Trzymajcie się Moje Drogie i nie dajcie się choróbskom!

**************************************************