Beznadzieja...

Właściwie nie wiem, czy to raniutko, czy może późno w nocy?

Godzina 04.00, Darek już wstał, szykuje się do pracy, a ja nawet nie zmrużyłam oka. Kurcze pieczone, rok w rok to samo! Deprecha, która ciągnie się od Święta Zmarłych, aż do Bożego Narodzenia. Chciałabym pójść na długi spacer, ale w taki ponury dzień? Chciałabym pomalować pokoje, by rozjaśnić tę piwniczną aurę, ale nie mam siły. Chciałabym zrobić cokolwiek, ale mi się nie chce. Nawet spać mi się nie chce...

Przenoszę się powoli z W.P. na Bloggera, i wiecie co? Nawet już tym jestem zmęczona. Nie przypuszczałam, że tyle zdjęć mam do zabrania ze sobą! A, że są bezapelacyjnie moją nieodłączną częścią blogowego świata, więc targam je cierpliwie z jednego miejsca na drugie.

Chyba tylko mój pies mnie rozumie...
Dzisiaj rano, jak tylko Darek wyszedł z pokoju, Ramzes czołgając się kraulem, wpłynął prosto pod cieplutką kołderkę. Włączyłam tv (przecież i tak nie śpię). Akurat leciał ulubiony Ramzesa blok reklamowy, więc gapił się w ekran na tego psa, co to mu się uszy trzęsą... (Muszę tu chyba zaznaczyć, że piesio mój preferuje wszystkie zwierzęce reklamy, filmy przyrodnicze i bajki). Po chwili, gdy wyemitowali poważny program, mój czworonóg uznał, że to bzdet i głęboko wzdychając uderzył w kimonko. Patrząc na niego stwierdziłam z całą stanowczością: „No to wpadłeś kochaniutki po uszy. Wiem, że nie jesteś zakochany, więc musi to być jesienna deprecha.”

PS.

Pamiętacie moją kawówko-orzechówkę? To już praktycznie wspomnienie. Tak mi jakoś nieziemsko posmakowała, przez co dziwnie szybko znikała... Myślałam, że zdziała cuda na jesienne smutki, ale najwidoczniej muszę poszukać sobie innego „lekarstwa”... ;)

Życzę Wam pogody ducha :)

**************************************************