Koronkowy abażurek. Klucze "człowieczeństwa".

Stara, mosiężna lampka – świecznik dostała nowy abażurek.

Już kilka lat temu nóżkę pomalowałam farbą w spray'u na czarno.

Jak wiecie nie znoszę koloru złota i uporczywie pozbywam się go z każdej rzeczy jaką nabywam.

Oryginalny abażurek był uszyty z setek drobniutkich koralików naszytych gęsto na materiał. Zawsze bardzo lubiłam tę miniaturkę lampeczki, ale...coś mi w niej nie do końca pasowało.

To coś, to był abażurek.

Od jakiegoś czasu dumałam nad wzorem nowej szatki.

Wieczorem, naszywając mięsistą, czarną koronkę na dół nogawek spodni wpadł mi do głowy pomysł...

Odmierzyłam trzy długości koronki równej obwodowi abażurka w najszerszym miejscu. Zszyłam ją w taki sposób, że dwa odcinki złączyłam gładką stroną, a ten trzeci doszyłam stroną falistą. Uzyskałam w ten sposób nowy wzór z dużymi, ażurowymi oczkami.

Teraz tylko dokładnie zszyłam boki, a górą przez otworki przeciągnęłam czarny sznureczek. Zmarszczyłam, zawiązałam i nałożyłam na małe, metalowe rusztowanie. Gotowe.

Z efektu jestem bardzo zadowolona :)

Jakiś czas temu wpadły w moje łapki i od razu głęboko zapadły mi w sercu...

Klucz, jest dla mnie symbolem.

Trzy najistotniejsze cele jakie przyświecają każdemu człowiekowi w jego drodze życiowej to:

 miłość, mądrość i cierpienie.

MIŁOŚĆ

Miłość, staje się niemal sensem naszego życia. To dla niej się rodzimy i w jej ramionach umieramy. Kochać i być kochanym, to nasz największy skarb. Kto tego skarbu nie posiada, ten jest nieszczęśliwym człowiekiem. I nie chodzi mi tu tylko i wyłącznie o miłość mężczyzny do kobiety, ale także miłość matki do dziecka, brata do siostry, przyjacielską miłość i miłość do Boga.

MĄDROŚĆ

Mądrość, którą zdobywamy od dnia narodzin aż do chwili śmierci nie jest darem, ale umiejętnością przyswajania sobie wiedzy, która czyni z nas dobrych, szlachetnych i roztropnych ludzi, umiejących znaleźć się w każdej życiowej sytuacji. To dzięki niej potrafimy wyjść cało z niejednej opresji i nadać naszemu życiu właściwy cel.

CIERPIENIE

Cierpienie, zarówno ciała jak i duszy.

Cierpienie ciała najczęściej powodowane jest chorobami.

Zaś cierpienie duszy dotyka różnych sfer, często emocjonalnych.

Czy jest potrzebne?

Bardzo!

To właśnie cierpienie nas uszlachetnia.

Powoduje, że nie jesteśmy obojętni na ludzkie nieszczęścia i zwierzęce krzywdy. Cierpiąc, myślimy o cierpieniu innych, a to jedna z bardziej szlachetnych cech człowieczeństwa. Dzięki niemu rodzi się współczucie, żal, troska i chęć niesienia pomocy.

Wszystkie trzy symbole tworzą nas ludźmi.

Umiejętne i rozsądne „zarządzanie” kluczami kształtuje nas na dobrego człowieka,

który traktuje drugiego w sposób, w jaki sam chciałby być traktowany.

Warto zatem strzec naszego zestawu kluczy i dbać, aby zawsze były w gotowości,

by otworzyć kolejne drzwi z napisem: miłość, mądrość i cierpienie. 

Pozdrawiam Was bardzo serdecznie i życzę miłego dnia :)

***************************************************