Rarytas.

Należał do moich dziadków i do samego końca czynnie uczestniczył w życiu rodziny. Uwielbiałam się nim bawić, przez co zawsze zbierałam mnóstwo upomnień. Na niewiele zdawały się słowa: „Nie kręć tarczą Alicja, bo do kogoś się dodzwonisz!”

Gdy tylko nadarzała się okazja biegłam do przedpokoju, siadałam na podłodze przy szafeczce, którą dziadkowie nazywali NAKASTLIK i oddawałam się rozkoszy szeptania z nieznajomą, wyimaginowaną panią, której powierzałam swoje sekrety.

Po śmierci dziadków telefon trafił do mnie. Właściwie mam po moich najukochańszych bliskich niewiele: ogromny krzyż, książeczkę do modlitwy, zdjęcia i właśnie ten piękny, stary telefon.

Stał w moim pokoiku i przypominał mi cudowne lata dzieciństwa.

Gdy urodził się Oskarek, telefon zawędrował do jego pokoiku. Jednak po paru latach, zmieniając wystrój, telefon trafił do kartonu.

Ostatnio doznałam olśnienia, gdyż właśnie sobie o nim przypomniałam. Jaka była moja radość! :))

Jedno wiem z całą pewnością, już do pudła nie trafi. Będzie zdobił moje małe cztery kąty i kto wie, czy kiedyś nie wróci do łask, gdyż w dalszym ciągu jest sprawny i ma piękny, donośny dźwięk dzwonka :)

**************************************************