Lampka i bardzo miły dzionek :)

Namówiłam dzisiaj syna na wspólny spacer do miasta.

Głównie miałam na myśli zakup kolejnych puszek farb akrylowych, więc wybraliśmy się na koniec miasta do marketu budowlanego.

Pogoda dopisała, nie było ani zimno, ani wietrznie. W drodze cały czas nadawałam, bo gaduła straszna ze mnie. Wygłupialiśmy się, śmieliśmy się i co chwilę rozjeżdżały nam się nogi na śliskim chodniku. Było bardzo wesoło :) Kupiłam dwie puszki farby w tradycyjnych odcieniach bieli (szary platynowy oraz babie lato) i już mieliśmy wychodzić, gdy nagle ją dostrzegłam na dziale dekoracji...

Lampeczka, po przecenie, za jedyne 23 zł, która jest wypisz, wymaluj na moją komódkę! W dodatku ma płaską podstawę, na której można ustawiać dekoracyjne przedmioty wedle upodobania. Gdy podeszłam bliżej aby się jej przyjrzeć pojawił się radosny błysk w oku za sprawą abażurka. Jest dwuwarstwowy; z zew jednolicie biały, a wew biały w drobniutkie, czarne kwiatuszki, które dopiero są widoczne przy zapalonym świetle. Nie zastanawiałam się ani sekundy dłużej, tym bardziej, że taka była jedna, jedyna.

Z radosną miną od ucha do ucha wracaliśmy spacerkiem do domku przechodząc oczywiście przez Rynek i główne „sklepowe” alejki. Po drodze robiliśmy zakupy: spożywcze, kosmetyczne i chemiczne. Było trochę do niesienia, ale mój syn zachował się jak mały dżentelmen i na własną, usilną prośbę dzielnie dźwigał wszystkie reklamówki wypełnione po brzegi. Oczywiście mijając kawiarenkę nie omieszkaliśmy wstąpić na pyszny deser, który był rekompensatą za wczorajszy dzień... Zapomniałam o tłustym czwartku i obeszliśmy się smakiem! Dzisiaj za to było z nawiązką :)

Po powrocie gorąca herbatka. Ponieważ dobry nastrój towarzyszył mi do końca dnia, zrobiłam na szybko malusią dekorację Walentynkową.

„Światecznych” dni nie dzielę na polskie i zapożyczone. Według moich przekonań każde święto jest warte „świętowania” jeśli ma z założenia dobre intencje. Jeśli w dzisiejszym zabieganym świecie jest dzień, który przypomina nam o o uczuciach, o miłości, o najbliższych naszemu sercu, jeśli taki dzień każe nam zwolnić tempo, zastanowić się, posłuchać odgłosu bijącego serca, wsłuchać się w oddech i myśli naszych bliskich, to dla mnie „Walentynki” mogłyby być przez cały rok.

Już dawno nie spędziłam z synem tak miłego popołudnia. Byliśmy jak równi sobie, mam tu na myśli relacje, a nie wzrost :))

Dla uściślenia ja mam 162cm, a Oskar w wieku 14,5 lat wywindował do 185cm! Trochę się obawiam... może już wystarczy?!

Muszę częściej zabierać go na zakupy we dwoje, może to dobra metoda na złapanie głębszej więzi z dorastającym synem :)

Życzę Wam Kochani miłego weekendu, radosnego 14 lutego i pełnych miłości pozostałych dni roku :)

**************************************************