Pluszakownia.

Odwiedzam różne blogi i z radością, oraz nutką nostalgii oglądam pluszaki z okresu Waszego dzieciństwa. Są zupełnie inne, niż te, obecnie produkowane. Często charakterystycznie „trzeszczą” przy dotyku, gdyż zazwyczaj wypełnione są trocinami i tak specyficznie pachną...to zapach naszego dzieciństwa.

Nie mam już ani jednego pluszaczka z tamtego okresu, ale nadal je uwielbiam i od czasu do czasu kupuję :)

Mama śmieje się ze mnie, że na stare lata zaczynam dziecinnieć :))
(A sama ma pluszakowego tygrysa, panterę, foczkę i żabę!)

Jest taki dzień, kiedy spacerując uliczkami miasta, spoglądam na wystawy sklepowe i nagle dostrzegam „GO”. Siedzi samotny na chłodnym parapecie, spogląda smutnymi ślipkami przez szybkę i cichutko prosi „weź mnie proszę do siebie”. Dziwne, że nikt z przechodniów tego nie słyszy, a mi gdzieś zawsze to kwilenie musi wpaść w ucho ;) Lituję się nad biedakiem i zabieram go ze sobą do domu.

A tu ma jak w raju! Siedzi w słoneczku, często rozkłada się na moich kolanach podczas oglądania tv, czytania książki, lub rozmowy z przyjaciółką. Nawet sypiamy razem, zwłaszcza wówczas, gdy Darek ma nocki :)

Nie potrafię oprzeć się ich urokowi. Mają w sobie cząstkę czegoś, co należy do przeszłości. Każda z nas ma ukrytą głęboko w sercu maleńką, żarzącą się iskierkę. Wystarczy przytulić pluszaka, by iskierkę zamienić w ciepły, przyjazny płomień wiary i nadziei. By odnaleźć i rozbudzić w sobie za jego pomocą głęboko ukryte dziecko z głową pełną marzeń, oraz wiarą i nadzieją na ich spełnienie.

Co jest takiego, co wyzwala w nas chęć przytulania, gdy tylko widzimy pluszaka?

 Instynkt macierzyński?

Czy może raczej instynkt małego dziecka, które zawsze z natury jest dobre i ma w sobie ogromne pokłady miłości.

Dlaczego więc mamy ograniczać sobie przyjemność tulenia pluszaka, skoro wyzwala to w nas tak pozytywne aspekty...

Na kolejnych  fotkach moje dwa ulubione misie: "brunatny" i "polarny"

Dzięki elastyczności i plastyczności przybierają wszelkie możliwe formy.

Są jak żywe!

Chyba przez to tak bliskie memu sercu :)

Odchodząc zupełnie od tematu, chciałam bardzo serdecznie podziękować Wam Moje Drogie i Kochane Koleżanki za ciepłe słowa troski w komenrarzach i mailach dotyczące tematu mojej cierpiącej "łepetyny" :).

I tu chciałam wyjaśnić, że te chroniczne bóle nie mam od miesiąca, czy roku. Żyję z tym dziadostwem już blisko 20 lat! Zaczęło się wszystko w okresie dojrzewania. Wtedy też wykryto wadę serca. Gdyby te kosmiczne cierpienia pojawiły się niedawno, nagle, z pewnością byłabym nimi przerażona. A ja po prostu nauczyłam się z tym dziadostwem żyć. Nawet nie wiem jak życie może wyglądać inaczej, inaczej tzn bez bólu.

Przechodziłam wiele badań. Leżałam w szpitalu, ale niczego konkretnego nie wykryto. Jestem pod stałą opieką i kontrolą kardiologa i neurologa. Leki specjalistyczne (widoczne na zdjęciu w poprzednim poście) są właśnie przepisywane przez specjalistę neurologa. Zdaję sobie sprawę, że tabletki rujnują moje zdrowie, zwłaszcza nerki i wątrobę. Ale gdy ból sięga zenitu, nie ma innej metody...

Jeszcze raz serdecznie Wam dziękuję za troskliwe reakcje z Waszej strony, to doprawdy jest niezmiernie miłe i wręcz wzruszające :)
Szczerze powiem, że aż sobie pochlipałam :(

Ale widzicie, że to nie jest tak, że ja nic z tym nie robię. Ja już jestem bezsilna, bo nie wiem co JESZCZE mogłabym zrobić... :(

Pocieszającym jest fakt, że dzisiaj słoneczka nie było, a ja dzięki temu mogłam normalnie funkcjonować. Dlatego cieszę się zimą i niech trwa choćby cały rok! ;))

Jak na prawdziwą czarownicę przystało mam czarnego kota,
a ściślej mówiąc czarną panterę ;))

Pozdrawiam Was zimowo i bardzo serdecznie.

Buźka :*

**************************************************