"Żelazny rumak".

Odwiedzając Wasze blogi, drogie koleżanki, napatrzyłam się na pierwsze, wiosenne kwiecia w Waszych wnętrzach. Uwielbiam zimę co prawda, ale cieszą mi się oczka na widok pięknych, żywych roślinek zwiastujących nadchodzącą wiosnę. I nie myślcie proszę, że skoro chodzę tylko w czerni (czasem lekko zakrapianej bielą) i kocham zimę, to już całkiem zdziwaczałam do reszty ;)) Podobnie jak Wy, też czekam na wiosnę... Na soczysty kolor traw, na pierwsze młode listki na drzewach, na moc kolorów w ogródku mamy, na ciepły letni powiew wiatru i pierwsze promyki słoneczka tak miło nas pieszczące po twarzy. Ale tak najbardziej nie mogę się doczekać, kiedy wsiądę na chopperka, by móc oddalić się od miasta i rozkoszować się urokami matki ziemi.

Z motorami jestem oswojona od dziecka. To dziadek jako pierwszy mężczyzna woził mnie po okolicznych wsiach swoją starą, czarną „wueską”. Potem mój wieloletni chłopak kontynuował we mnie rozbudzanie namiętności do dwóch kółek. Jako dwudziestoletnia dziewczyna jeździłam jego Jawą TS350, pokonując odległości nawet 200km. Nie byłoby w tym nic złego, ale wówczas nie posiadałam stosownych uprawnień... Ups! Tylko ciiiiiiisza :)

Po latach przerwy poświęconej na wychowywanie małego Oskarka miałam szczęście poznać Darka, który jest wielkim miłośnikiem jednośladów. Nie miałam wyjścia, TO COŚ deptało mi po piętach od najmłodszych lat :))

Ale pamiętam, że nigdy nie bawiło mnie bierne siedzenie za czyimiś plecami z głową odwróconą w bok. Chciałam być panią żelaznego rumaka, chciałam czuć pod sobą jego moc, którą miałabym we władaniu.

Ale, ale! Nie jestem z grupy tych wariatów, którzy pędzą przed siebie na złamanie karku, zatrzymują się z piskiem opon, a ruszając paląc gumy. O, nie! Cenimy sobie z Darkiem spokojną, rozważną jazdę z zachowaniem wszelkiej ostrożności i zdrowego rozsądku. Dlatego też zawsze jeździmy sami. Nigdy nie uczestniczymy w grupowych przejażdżkach, gdyż nie chcę się wpasować w towarzystwo, które często pozostawia wiele do życzenia... A nie ukrywajmy, ale bardzo często miłośnicy jednośladów zachowują się w sposób godny pożałowania, a ich samych powinno się skierować na przymusowe leczenie psychiatryczne, nie wspomnę już o dożywotnim zakazie prowadzenia „maszyn”.

I tak oto zamiast wygodnego samochodu, który ma dach nad głową, ogrzewanie i otwierane szyby mamy choppery. Choppery to nie motory, to choppery :) Stylizowane, z wygodnymi siedzeniami, i wygiętą kierownicą. Mają bardzo charaktyerystyczny dźwięk silnika. Służą do spokojnej, majestatycznej jazdy. Dodatek chromu do czarnych elementów, sprawia, że są piękne :)

Ubolewam nieraz nad tym, że brakuje im tego...”samochodowego komfortu”, ale prawda jest taka, że nic, absolutnie NIC nie jest w stanie zastąpić doznań, jakie daje spokojna jazda żelaznym rumakiem...

„Słoneczko mocno grzeje. Jeździsz po bezdrożach. W pobliżu pola, łąki i lasy. W dopuszczalnych strefach ściągasz kask. Ciepły wiaterek rozwiewa Twoje długie włosy. Czujesz całą sobą bliski kontakt z naturą. Nie ogranicza Cię żadna szyba, ani blacha... Wpada Ci w nozdrza zapach palącego się ogniska. Słyszysz szum strumyczka. Mocny aromat żywicy prowadzi Cię drogą pomiędzy lasami. We wsi zwalniasz maksymalnie z uwagi na dzieci i zwierzęta. Ludzie życzliwie do Ciebie machają i pozdrawiają (bo widzą, że jadą normalni ludzie). Dzieci z zaciekawieniem podbiegają i pytają o wszelkie możliwe rzeczy. Czasem, za przyzwoleniem rodziców przewozisz dzieciaczki wokół domu. To dla nich frajda, taka sama jak dla mnie, wówczas, gdy byłam małą dziewczynką...”

Nie lubię miasta, zatłoczonych ulic, hałasu, pośpiechu, zgiełku.

Wyprawy za miasto dają mi wolność i swobodę, za którą tak bardzo tęsknię. Jadąc na swoim rumaku czuję się bardzo zjednoczona z naturą, czuję, że jestem jej częścią. Dlatego też tęsknię do wiosny, choć moja tęsknota jest podszyta nieco odmiennymi aspektami. Jeśli macie ochotę poczytać o moich zeszłorocznych przygodach na dwóch kółkach, serdecznie Was zapraszam TUTAJ. Znajdziecie kolejno 5 postów, które opisują nasze podboje okolicznych miejsc.

Było wesoło, ciekawie, romantycznie, ale i też bywało strasznie...

Dzisiaj zostawiam kilka fotek, co czynię z pewną dozą nieśmiałości, gdyż zdaję sobie sprawę, że w tym temacie mogę być trochę odosobniona...

A co robimy pośród pięknych łąk i lasów?

Parkujemy "koniki" na polanie, a sami udajemy się na spacerek, by uwieczniać widoki i rozkoszować się bliskością natury, co widać na załączonym obrazku :)

Życzę Wam, pięknych chwil w oczekiwaniu na wiosnę :)

A kolejny post będzie dotyczył kolejnego rumaka...

**************************************************