Akrylowy "wisielec". Wielkie oczy... :)

Druciany stelaż, który wykonałam w noworoczny wieczór jest podstawą akrylowego „wisielca”.

Święta się kończą, za moment przyjdzie czas na schowanie naszych świątecznych ozdóbek (czekam jeszcze na Kolędę). Ze wszystkimi cackami rozstanę się bezboleśnie, układając je w kartonowych pudełkach do przyszłego roku. Ale nie uczynię tego z akrylowymi zawieszkami, które są tak uniwersalne w formie, że mogą stanowić całoroczną ozdobę. Dokupiłam jeszcze kilka sznurów akrylowych korali, i powstał uroczy wisielec, który będzie ozdobą przy oknie.

Gdy pojawi się słoneczko, a jego promienie napotkają na swej drodze białe „szkiełka”, wokół wisiorków pojawi się tęcza kolorów w wyniku rozszczepienia światła. Myślałam, że tylko szkło ma tę zdolność, a tu okazuje się, że szlifowany akryl zachowuje się w ten sam sposób, czego wielokrotnie doświadczyłam na akrylach zawieszonych przy lampach.
Na razie zamiast okna, wisi w kąciku pokoju, gdyż jego docelowe miejsce zajmuje choinka. I zastanawiam się, czy go tutaj na stałe nie zostawić... Dobrze mu w tym miejscu, a i słoneczko dosięga go swymi promykami :)

Przy okazji dorobiłam do lampy z czarnego akrylu kolejne wisiory. Bo kto powiedział, że to już koniec zdobnictwa? Teraz dopiero stwierdzam, że chyba jest już kompletnie ubrana :)

Moje Drogie, ale musicie przyznać, że Pani Zima w tym roku zaszalała :) Tą noc miałam zupełnie bezsenną, nie zmrużyłam oka, chociaż tak bardzo się starałam :( Zerkałam w okno. Sypało i wiało. Teraz jest 9 i nadal sypie! Jak wyszłam rano z Ramzesem pod klatkę, czekała go niespodzianka...

Balkon

Zeskoczył ze schodka i całymi łapkami zatopił się w śniegu! Dosłownie aż po sam brzuszek, który jest praktycznie goły!

Szkoda, że nie możecie tego zobaczyć. Jakie on miny przy tym „trzaska” :)) Śnieg, to przecież jego największy wróg!

No więc zapadł się biedaczek do połowy pod śnieżną pierzynkę i w jednej chwili oczka mu chciały wyjść z orbit :) Znieruchomiał, odwrócił głowę, skierował wzrok na mnie i nic... zamarł. Potem jakoś dziwnie mu się pod tym śniegiem nogi rozjechały i jeszcze bardziej zesztywniał...

Wiecie co robił? Najnormalniej w świecie siusiał, z rozkraczonymi nogami, jak panienka :)) Gdyby nie unosząca się para spod śniegu, to pewnie bym wpadła w panikę, że coś mu się stało :))

Nawet nie pofatygował się by wejść na trawnik! No tak, tylko gdzie ten trawnik, skoro wszystko się zrównało do jednego poziomu :)

Po skończonym pokazie „zimowego siusiania” wyskoczył jak torpeda prosto do klatki! A, że łapki miał mokre, to rozjechał się na pierwszych schodach niczym placek! :)) Gdyby nie fakt, że była 6 rano, pewnie śmiałabym się w głos :)) Wparował do domciu, i od razu dał nura pod kołdrę Oskarka. Już nawet nic nie mówiłam na temat łapek, a dobrze wie, że w taką pogodę należy je wytrzeć. Cwaniak, specjalnie to zrobił! ;)

Tym oto sposobem jego mały poranny dramat stał się dla mnie dobrym rozpoczęciem dnia :)

Dziękuję Ci psinko, mordeczko ty moja kochana ;))

Ubierajcie się cieplutko!

Życzę Wam dużo zdrówka :)

***************************************************