Pamiątka po babci.

Jest przedwojenny. Moja babcia miała go przy sobie całe życie. Wisiał w pokoju na honorowym miejscu. Rozmawiała z nim, modliła się. Gdy na dłużej opuszczała mieszkanie zabierała go ze sobą, choć wcale nie jest mały. Był jej oczkiem w głowie. Gdy była już stareńka i bardzo schorowana, powiedziała do mnie: „Wnusiu, nie pozwól, by one po mojej śmierci go wyrzuciły. Zaopiekuj się nim”... („One, czyt. córki)

Krzyż, bo o nim mowa. Piękny, ogromny drewniany z metalowym wizerunkiem ukrzyżowanego Jezusa Chrystusa.

Od dziecka zawsze bardzo lubiłam wszelakie krzyże. Nie jestem osobą nadgorliwą religijnie, ale mam wielki szacunek i respekt do tego największego z symboli wiary chrześcijańskiej.

Po śmierci babci pierwsze co zrobiłam zabrałam jej krzyż oraz książeczkę do modlitwy. Modlitewnik pewnie zostałby schowany u którejś z córek, a krzyż z całą pewnością trafiłby do kościoła, bo rodzina już o tym rozprawiała. Schowałam go u siebie. Zawsze bardzo mi się podobał, ale nie miałam odwagi, by go powiesić ze względu na rozmiary. Przeleżał w ukryciu całe 10 lat. Wyciągałam go jedynie od czasu do czasu, by na niego popatrzeć. Symbol ten jest dla mnie czymś więcej niż tylko oznaką wiary. W krzyżu widzę ogromne cierpienie, pokorę i miłość.

Dojrzałam do tego, by „na widoku” zajął miejsce w moim domu. Wczoraj poświęciłam mu cały wieczór. Wiele przeszedł. Był kilkakrotnie malowany lakierem. Miał wywiercone otworki na małe żaróweczki. Ozdobne elementy ledwie trzymały się całości. Wyczyściłam go papierem ściernym. Zaszpachlowałam wszelkie otworki. Dokleiłam rozklekotane elementy. Zdjęłam Jezusa. Pomalowałam krzyż dwukrotnie farbą w kolorze srebrny popiel. Jezusa chciałam pozostawić takiego, jakim był gdy mieszkał w sercu mojej babci. Pomalowałam jedynie w kolorze grafitu koronę cierniową, zwitek materiału i postument pod stopami. Znalazłam na niego myślę godne miejsce w moim domku. Krzyż zawisł pod półeczką w towarzystwie małej szafeczki. W pobliżu aniołki. Jestem nim zauroczona, wręcz oczarowana. Nie mogę oderwać oczu, ma w sobie jakąś magię, magię dobroci, ciepła i spokoju.
Tę magię miała w sobie moja babcia.

Wczoraj głośno spytałam: „Babciu kochana, jesteś szczęśliwa? Twój największy skarb został nadal w rodzinie i jestem bardzo dumna, że powierzyłaś go właśnie mnie”.

Dziękuję Ci z całego serca.

**************************************************