Opowieść wigilijna...

Ta historia jest o spełnieniu największego dziecięcego marzenia, o wielkiej, bezkresnej miłości, i o smutnym jej zakończeniu...

Czy można pokochać zwierzę na równi z siostrą, czy bratem? Tak, jeśli to zwierzę zastępuje upragnione rodzeństwo.

Będąc małą dziewczynką, od kiedy tylko pamiętam czułam się bardzo samotna. Sama, jedynaczka, bez rodzeństwa. Rodzice nigdy nie znajdowali dla mnie wolnego czasu. Byli zawsze zbyt zajęci pracą zawodową i zawsze zbyt zmęczeni... Pragnęłam rodzeństwa, płakałam. Nie zdecydowali się na kolejne dziecko, choć przeszkód (oprócz małego mieszkania) nie było. Moje samotne zabawy, popołudnia w towarzystwie lalek we własnym pokoju. Serce mi pękało, gdy słyszałam jak inne koleżanki opowiadały o zabawach, wymiankach, spacerach i kłótniach ze swoimi siostrami i braćmi. Miłość braterską rodzice pozwolili mi zastąpić miłością do zwierząt. Dlatego nasze małe „m” zawsze było także domostwem dla chomików, świnek morskich, szczurków, królików, szynszyli, jednym słowem gryzoni. Ale ja od zawsze chciałam mieć psa, na którego nigdy nie chcieli się zgodzić. Więc kochałam wszystkie okoliczne przybłędy, wynosząc im z domu po kryjomu garściami jedzenie.

Każdy kieszonkowy „grosz”, odkładałam, by kupić kolejną książkę o psach. Gdy miałam już niemal całą kolekcję, zaczęłam kupować skórzane obroże, smycze, kagańce, i gumowe zabawki. Wszystko ukrywałam przed rodzicami w schowku na pościel. Każdego wieczoru wyciągałam „sprzęt”, i mocno ściskając go w dłoniach marzyłam o największym przyjacielu człowieka. Którejś nocy usnęłam z całym „dobytkiem”. Rano, mama budząc mnie na śniadanie doznała szoku, po czym słyszałam jak mówi do taty: „Słuchaj, pozwólmy jej na tego psa, bo nam dziecko zwariuje...” Ale na tych słowach stanęło i ani krok w przód.

Miałam 15 lat. To był luty, ostatni dzień ferii zimowych, 13-go piątek.

Tego dnia postawiłam wszystko na jedną kartę...

„Wykradłam „ mamie dowód osobisty, wzięłam wszystkie uzbierane pieniążki ze skarbonki i wsiadłam w pociąg do Wrocławia. Tam korzystając z powiedzenia: „koniec języka, za przewodnika” dojechałam tramwajem do schroniska dla bezdomnych zwierząt. Szłam pomiędzy klatkami jak zahipnotyzowana. Mijałam kolejne boksy, jakaś siła ciągnęła mnie na sam koniec. Po prawej stronie był kojec z sukami – owczarkami niemieckimi. 5 z nich łasiło się przez kraty w poszukiwaniu miłości człowieka, a jedna tylko wystawiła głowę z murowanej przybudówki, i smutnym wzrokiem patrzyła. Nie zamerdała ogonem i nie zrobiła ani kroku w moją stronę. Coś mi podpowiadało, że to jest właśnie ona. Pobiegłam do dyrekcji, zgłosić chęć zakupu. Gdy jednak dowiedzieli się, którą z suk upatrzyłam, stanowczo odmówiono mi jej sprzedaży. Usłyszałam, że suczkę przywieziono w grudniu, przed samymi świętami... Ktoś zgłosił, że przy rowie, w śniegu, na peryferiach Wrocławia leży martwy, duży pies. Przyjechali po zwłoki, ale okazało się, że psina jeszcze żyje. W dodatku jest wysoko szczenna. Była nieprzytomna. Natychmiast zrobili cesarskie cięcie. Maluszków było 11, wszystkie zostały uśpione :( Ratowali sukę. Przez dwa tygodnie leżała nieprzytomna pod kroplówkami. Miała rany na całym podbrzuszu od wystrzeliwanych korków przez „bawiące się dzieci”.

Jej organizm walczył z bardzo silnym obustronnym zapaleniem płuc. Wyszła z tego, długo była słaba i nieufna wobec ludzi. Skradła serca wszystkich pracowników swoją niezwykłą mądrością i inteligencją.

Prosiłam, w końcu się rozpłakałam, tak bardzo ją pokochałam, choć dopiero przez moment ją widziałam. To było jak przeznaczenie. Przysięgałam, że będzie jej u mnie dobrze, że mogą nawet do mnie przyjeżdżać, by sprawdzać w jakich warunkach mieszka i jak jest traktowana. Sprzedali, a raczej oddali do adopcji, na dowód osobisty mamy...

Gdy wróciłam z nią do domu bałam się wejść do mieszkania. Wiedziałam, że chyba mnie „zabiją”... Mamie serce skruszało gdy tylko ją ujrzała, z tatem trwało to dłużej, całe dwa miesiące.

Kora, bo tak ją nazwałam, ta nieufna psina, od kiedy tylko przekroczyła swój kojec w schronisku zapałała do mnie wielką psią miłością. Nie była już taką młodą sunią, miała 5 lat. Jej mądrość wzbudzała podziw u wszystkich. Lubiła ją rodzina, znajomi, sąsiedzi, dosłownie wszyscy. Inni „psiarze” uważali ją za wzór. Ja natomiast pokochałam ją całym sercem, tak bardzo mocno, że stała się moim życiem. Od chwili zakupu, aż do końca jej dni nie rozstawałyśmy się nigdy. Wyjątek stanowiła jedynie szkoła. To dla niej każdego dnia pędziłam do domu. Bawiłam się z nią, kupowałam smakołyki. Zwierzałam się i żaliłam. Chodziła ze mną na codzienne zakupy do osiedlowego sklepu. Codziennie zabierałam ją w odwiedziny do ukochanych dziadków. Nie tęskniłam już za siostrą i za koleżankami. Miałam swoją „siostrę”, bo tak zawsze o niej żartobliwie mówiłam, gdy ją komuś przedstawiałam. Dzieliłyśmy razem jeden pokój, w którym 1/6 podłogi zajmował jej ogromny wiklinowy kosz.

Z chwilą kiedy ją zakupiłam, skończyła się moja dziecięca laba. Już nigdy więcej nie pojechałam (jak co roku) na wczasy z rodzicami. Nie jeździłam na wycieczki i wesela. Wszędzie rodzice jeździli sami, a ja zostawałam w domu z psem. Ale nigdy w życiu, nawet przez moment nie krzywdziłam sobie tego stanu rzeczy. Kora była dla mnie najważniejsza i dla niej zrezygnowałabym ze wszystkich przyjemności.

Razem przebrnęłyśmy przez trudny okres dojrzewania, razem ze mną weszła w dorosłe życie. Była ze mną zawsze, każdego dnia i wszędzie, nawet w przychodniach lekarskich. To była więź, jakiej nie potrafię opisać słowami. Weszłam w dorosłe życie, zaszłam w ciążę. Kora nie odstępowała mnie na krok. Co dwa tygodnie chodziła ze mną do ginekologa i czekała wytrwale pod gabinetem. Chyba czuła, że noszę w sobie maleńką istotkę, bo lubiła położyć głowę na moim brzuchu. Tęskniła za swoimi własnymi szczeniaczkami. Adoptowała wszystkie nasze domowe zwierzaczki :)

Wyjazd do szpitala (poród) spędzał mi sen z powiek, to było nasze pierwsze i jedyne rozstanie. Cały czas prosiłam rodziców: „błagam Was, tylko dbajcie o moją Korę”.

Wróciłam po dwóch tygodniach z maleńkim Oskarkiem. Sunia pokochała go od pierwszej chwili. Spała z głową pod jego małym wiklinowym łóżeczkiem. To ona budziła mnie w nocy swoim mokrym nosem do karmienia, gdy mały płakał. Byłam zbyt zmęczona, i zazwyczaj nie słyszałam płaczu dziecka. Na spacerze nie odstępowała wózka na krok. Oskarek chował się z nią, podobnie jak ja – z siostrą. Tyle, tylko, że siostra już była staruszką. Gdy synek miał dwa latka, moja ukochana psina miała...18. Jej piękne, duże, mądre, piwne oczy zaszły mgłą, nic nie widziała. Straciła zupełnie słuch. „Schła” w oczach. Z wagi, która zwykle krążyła w granicach 40-stu kilogramów spadła do kilku. Skurczyła się, zmalała. Przytrafiało się jej spaść ze schodów, gdy schodziłyśmy na dwór. Nie raz weszła głową w mur. Nie trzymała moczu. Dzielnie wszystko znosiłam i za każdym razem ze stoickim spokojem wycierałam i prałam. Wieczorami, gdy Oskarek już spał, płakałam do poduszki, bo wiedziałam, że zbliża się koniec i będę musiała na zawsze rozstać się z moją „siostrą”.

Pewnego lipcowego dnia, tuż przed 2 urodzinami synka, podczas gdy ten smacznie spał, wyszłam z Korą przed dom. Chodziła biedulka po trawniku, włócząc głową przy samej ziemi. Nagle usłyszałam płacz dziecka. Nie wiedziałam co się stało, musiałam pobiec na górę. Wzięłam maluszka na ręce i zeszliśmy na dół po sunię. Ale jej nie było. Myślałam, że oszaleję. Wołanie nie miało żadnego sensu. Szukałam jej nerwowo z dzieckiem na rękach. Po chwili starszy pan, wędkarz przyprowadził ją znad Odry. Była cała aż po same uszy utatłana w mule rzecznym. Prawdopodobnie wpadła do rzeki szukając wody, albo pomyliła kierunki i myślała, że idzie do domu. Wzięłam ją taką brudną na ręce i zaniosłam do domu. Tam rozpłakałam się jak małe dziecko, a Oskarek ze strachu mi wtórował. Byłam bezsilna, bezradna wobec starości, wobec cierpienia tak bliskiej memu sercu osoby. Tego samego dnia po południu wsiadłam w samochód (z Oskara tatem) i pojechaliśmy tam, gdzie wszystko się zaczęło, do wrocławskiego schroniska. Ekipa zmieniła się i już nikt nie rozpoznał kochanej Suni sprzed 13 lat... Zresztą i tak by już nikt jej nie poznał. Chciałam, aby obejrzał ją weterynarz i szczerze powiedział mi czy można mojej Korze jeszcze jakoś pomóc. Odpowiedział: „Tak, można jej pomóc, można jej ulżyć. Trzeba ją uśpić, by nie cierpiała...” Spodziewałam się tych słów, ale gdy je usłyszałam, okazały się ciosem w samo serce. Przekonał mnie. Położył jej wątłe ciałko na metalowym stole, wygolił przednią łapkę. Przytuliłam twarz do jej pyszczka, głaskałam ją. Patrzyła mi prosto w oczy. Po chwili je zamknęła. Już było po wszystkim. Wybiegłam stamtąd, usiadłam na trawniku, i tak wyłam, że chyba całe osiedle mnie słyszało. W sekundę po tym jak zamknęła oczy już tego bardzo żałowałam. Ale proces uśmiercania był nieodwracalny. Do dzisiaj noszę przy sobie dowód morderstwa... Tak, zabiłam ją, uśmierciłam najbliższą mi osobę, która była ze mną przez wszystkie najtrudniejsze lata okresu dorastania, która nigdy mnie nie zawiodła, ani nie opuściła, gdy byłam w potrzebie.

Nie cierpiała! Nie piszczała! Nadal jadła i to z wielkim apetytem, choć w oczach chudła. A ja ją zabiłam!!! Może jeszcze dane jej było pół roku życia, może kilka miesięcy? Nie ważne. Każdy dzień z nią był dla mnie ważny, dawał mi tyle radości, kochałam ją bezgranicznie...

Weterynarz widząc moją rozpacz, zaproponował, aby jej ciało zostawić w schronisku. Wszystkie uśpione zwierzęta przechowują w specjalnej chłodni, a raz w miesiącu przyjeżdża firma - „spalarnią”, która zajmuje się ich „kremacją”. Ponieważ nie miałam gdzie jej pochować, nie miałam działki, ani ogródka, pomyślałam, że przynajmniej nie będzie sama, tylko wśród innych zwierząt...

W domu coś nie dawało mi spokoju. Nie mogłam spać. Ciągle wyłam jak wilk do księżyca. W końcu zadzwoniłam i anonimowo spytałam, co dzieje się ze zwierzętami po uśpieniu, gdyż mam starego kotka i nie wiem co z nim zrobić po jego śmierci. W odpowiedzi „miła” pani objaśniła mi, że faktycznie wszystkie zwierzęta trafiają do chłodni, gdzie są przetrzymywane do czasu. Ale uwaga!!! Raz w miesiącu przyjeżdża „Bakutil”, zabiera wszystkie zwierzęta do przerobu na mączkę kostną, która trafia na kurze fermy jako dodatek do pasz!!! Objaśniła mi, że zwierzęta są oskórowane! Małe pieski i koty, oraz gryzonie trafiają do maszyny mielącej w całości, a duże typu owczarki!!! - są kawałkowane, tzn oddzielana jest głowa i kończyny od tułowia...

Nie mogłam nic powiedzieć, dusiłam się, rzuciłam słuchawkę. Ryczałam nerwowo chodząc po mieszkaniu i obmyślałam plan. Jak się trochę uspokoiłam zadzwoniłam, było mi wszystko jedno co powiem, byleby tylko za wszelką cenę odzyskać ciało mojej Kory!

...”Proszę Panią, ja wiem, że Pani nie jest niczemu winna, że Pani tam jedynie pracuje i wypełnia swoje obowiązki. Ale proszę mnie bardzo uważnie wysłuchać, gdyż nie będę drugi raz powtarzać, a jeśli nie zostanie spełnione moje żądanie wszystkie media dowiedzą się o waszej „działalności na rzecz zwierząt”...Dwa dni temu została uśpiona moja suczka, owczarek niemiecki. Okłamano mnie! Żądam natychmiastowego wydania ciała psa! Po południu przyjadę po nią i nie chcę absolutnie spotkać się z sytuację, w której będziecie stwarzać mi jakiekolwiek problemy, bo skończy się to dla waszego schroniska tragicznie. Proszę przekazać moje słowa dyrekcji. Za kilka godzin będę. Dziękuję. Do widzenia.”

I byłam. Znowu pojechałam z ojcem Oskarka, on bardzo kochał moją Korę i wiedział ile dla mnie znaczy. Nie robili problemów, byli cicho jak mysz pod miotłą. Darek wszedł do chłodni, wyszukał ciało mojej suni i wyniósł ją w czarnym worku, tak abym ja niczego nie widziała. Powiedział tylko: „lepiej żebyś jej teraz nie widziała...” Bałam się, nie zaglądałam...

Pochował ją na łące, nad brzegiem Odry, zaraz obok swojej ogromnej suki Bonzy, która skończyła żywot 4 lata wcześniej, i którą ja też bardzo pokochałam.

Minęło 12 lat, od kiedy straciłam mojego jedynego i największego przyjaciela. Wiem, że taki przyjaciel i taka miłość człowieka do zwierzęcia już nigdy mnie nie spotkają. Taka historia może się zdarzyć tylko jeden raz w życiu.

Dzisiaj jest wigilia, magiczny wieczór, w którym zdarzają się cuda i spełniają marzenia, które wydają się nie możliwe do spełnienia. Gdyby Pan Bóg dał mi taką możliwość w ten jeden, jedyny dzień roku, gdyby mi dał możliwość spotkania się z jedną z osób, której już nie ma w świecie żywych, bez wahania, bez najmniejszej nutki wątpliwości poprosiłabym o spotkanie właśnie z nią, z moją „siostrą”. Oddałabym wiele, by móc ją jeszcze raz mocno przytulić. Bym mogła podziękować jej za miłość jaką mnie na każdym kroku obdarzała. Bym mogła spojrzeć jeszcze raz w jej piękne, mądre, spokojne psie oczy. Bym mogła dotknąć jej aksamitnych uszu. Bym mogła w końcu ją przeprosić za to co jej uczyniłam...

Nigdy o Tobie nie zapomnę psinko. Noszę Cię głęboko w sercu i pozostaniesz tam do końca moich dni. Żyję nadzieją, że kiedyś, po tamtej stronie się spotkamy. Nie chcę nawet myśleć, że może być inaczej.

----- ----- ----- ----- -----

Post powstał z bólem serca, przy zużyciu całej rolki papieru na wycieranie nosa i spłakanych oczu. Ja wiem, że większość z Was może nie rozumie i nigdy nie zrozumie mojej „chorobliwej” miłości do najzwyklejszego psa. Ale kiedy człowiek jest bardzo samotny, tak bardzo, że aż boli, wówczas taki najzwyklejszy pies staje się wszystkim, całym życiem.

Nie proszę o zrozumienie. Mam tylko nadzieję, że moja prośba zostanie „na górze” kiedyś zauważona i wysłuchana...

**************************************************