Wieczorową porą...

Uwielbiam przedświąteczny okres. Czas oczekiwania, magia klimatu nadchodzących świąt wprawia mnie w niesamowicie romantyczny i nostalgiczny nastrój. To są plusy. A minusy? Niebotyczne zmęczenie!

Po czterogodzinnych zakupach w markecie, w tłoku, ścisku i przepychaniu, po bieganinie za prezentami, po wysprzątaniu na błysk całego „m”, po trzydniowym nieustannym staniu przy garach, mam dość. Moje zmęczenie sięga zenitu! W dużej mierze przez wzgląd na chore serce, bardzo szybko męczą mnie fizyczne wyczyny, a ich natłok w tak „gorącym” okresie, dosłownie zwala mnie z nóg :(

To oznacza tylko jedno – muszę koniecznie zrobić przerwę i naładować akumulatory!

Już kiedyś pisałam, na poprzednim blogu, że prawdopodobnie chyba pochodzę z rodu wampirów... (ha, ha, ha), gdyż w przeciwieństwie do większości normalnych ludzi, nie cieszę się upalnym latem i żarem lejącym się z nieba. Nie ładuję akumulatorów na skwarze sięgającym zenitu.

Moje królestwo zaczyna się wieczorem, w blasku migoczących gwiazd i delikatnym powiewie letniego wietrzyku. Szczyt emocjonalnego zadowolenia osiągam podczas pełni księżyca, wtedy też następuje totalne ładowanie moich akumulatorów. Latem, w takie ciepłe wieczory, siadam na balkonie ze szklanką chłodnej lemoniady i godzinami wpatruję się w niebo. Jest mityczne... Każdy gwiazdozbiór, to inna rodzina gwiazd. Wyobrażam sobie, że wśród nich są gwiazdy przynależące do moich bliskich, którzy już odeszli do krainy snów, i którzy za ich pomocą w magiczny sposób „łapią” ze mną kontakt. Najważniejsza z nich – Gwiazda Polarna „łączy” mnie z kimś wyjątkowym. Z kimś, o kim przygotowuję post, który wyświetli się dokładnie 24.grudnia o godz.00:00.

Ale wracając do ładowania baterii. Zimową porą nie mam możliwości stania na balkonie i wpatrywania się w niebo. Zresztą, nie jest tak piękne jak latem, a zerkający ukradkiem ludzie wzięliby mnie za czuba nr1 ;)). Zastępczym środkiem stają się świece. To właśnie w ich blasku odzyskuję siłę i wewnętrzny spokój. Gdy ogromne zmęczenie daje o sobie znać, to właśnie one, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki stawiają mnie na nogi...

Jest 01 w nocy. Właśnie wyłączyłam bigos. Jestem padnięta. Czas na magiczną sesję "świecowo-muzyczną", regenerującą siły i stan ducha:

Dziewczyny! Zwolnijcie, odpocznijcie, znajdźcie chwilę na relaks w blasku świec, przy swojej ulubionej muzyce. „Wyłączcie się” na dłuższą chwilę, by romantyczny nastrój wprowadzić do Waszych domostw i Waszych serc.

Za oknami deszcz :( Teraz bardziej, niż kiedykolwiek będzie nam potrzebne „wspomaganie” świątecznej aury. Pani Zima odeszła i z pewnością już nie zdąży wrócić, by sprawić nam piękne, białe, mroźne Święta.

Serdecznie dziękuję wszystkim, którzy zostawili dla mnie w komentarzach i mailach piękne życzenia świąteczne.

Wracam do obowiązków i chwil, które spędzę z najbliższymi.

Do „usłyszenia” po Świętach :)

PS
Ciąg dalszy historii o "czubku: w komentarzach pod postem o tym tytule... :))

**************************************************