Promyk słońca.

Niedziela była urocza. Urocza pod względem aury, która nas rozpieszczała ciepłymi promieniami słońca. Niestety, cieszyłam się nimi tylko spoglądając przez okno. Darek pracował, Oskar poszedł w odwiedziny do dziadków, a ja z tych nudów sięgnęłam po aparat. Chciałam zatrzymać w kadrze chwile szczęścia, tak ulotne jak ziarenko piasku niesione przez wiatr. Tak już mam, że jak coś robię tak z głębi serca, słowa kłębią mi się w umyśle dając wyraz moich uczuć. I tym razem powstała rymowanka, taka niedokładna i nieregularna, taka moja, na miarę chwili...

„Promyk słońca”

Złapałam go ukradkiem,

lecz wcale nie przypadkiem.

Ukryłam go we szkle,

głęboko, jak we mgle.

I teraz blaskiem swym,
w mym sercu wiedzie prym.

Przyćmiewa wszystko wkoło,

jest pięknie, tak bajkowo.

Lecz co to, nie ma blasku?

Mój promyk jest w potrzasku!

Ugrzązł gdzieś za chmurami,

czym serce me do głębi rani...

Ramzes też złapał mały promyczek. Widzicie go?

Jest w jego ślicznym psim ślipku :)

Życzę wszystkim dużo słońca i pogody ducha :)

**************************************************