Święto naszych kochanych "Dziadków".

Moi „dziadkowie” już nie żyją, zarówno ze strony mamy, jak i taty. Ale jestem szczęśliwa i bardzo wdzięczna losowi, że mogłam wychowywać się pod ich opiekuńczymi skrzydłami. To oni nauczyli mnie miłości, dobroci, szacunku i zrozumienia dla drugiego człowieka. Babcia zaszczepiła we mnie wiarę w Boga. Pokazała, że miłość i wiara to nasz najcenniejszy skarb.

Rodzice, od kiedy sięgam pamięcią zawsze byli zapracowani, dlatego też dziadkowie „przejęli pałeczkę” nad aspektem opiekuńczo – wychowawczym swojej pierworodnej wnuczki. Po prostu byli... moimi drugimi rodzicami :)

Dzisiaj noszę ich głęboko w sercu, a ich nauki przyświecają mojej drodze życiowej.

Wychowuję syna w taki sposób, w jaki ja sama zostałam wychowana. Od dziecka wpajam i uczę ogromnego szacunku względem ludzi starszych, schorowanych i słabszych. Uczę nieść pomoc najbardziej potrzebującym i otaczać opieką wszystkie zwierzęta. Uczę jak być dobrym człowiekiem, choć sama w tej kwestii zdobywam nowe doświadczenia.

Oskar, podobnie jak ja, miał to szczęście, że mógł wychowywać się w pobliżu dziadków. Ma, podobnie jak ja kiedyś, dwa domy, które otaczają Go prawdziwą miłością i dają poczucie bezpieczeństwa. Od najmłodszych lat dbam o to, by syn nigdy nie zapomniał o tym ważnym dniu. I tak jak ja, kiedyś biegłam do dziadków z ciastem, słodyczami i owocami, tak teraz biega mój syn. I nawet nie zdaje sobie w tym momencie sprawy, ile dla niego znaczą dziadkowie. Ta świadomość przychodzi z czasem, a najczęściej wówczas, gdy ukochanych dziadków zabraknie...

Dlatego w tych dniach, w dniach, w których obchodzimy Ich święto pragnę życzyć wszystkim Babciom i Dziadkom dużo, dużo zdrowia, długiego życia i pociechy z wnucząt. Wszak właśnie to święto łączy pokolenie dziadków i wnuków. I musimy (my rodzice) zrobić wszystko, by najmłodsi zawsze pamiętali o najstarszych, bo o odwrotną sytuację martwić się nie trzeba...

Najcenniejsze zdjęcie: moje dwie babcie razem :)

Moje babcie, choć mieszkały w odległości 550 km, kochały się jak rodzone siostry. Odwiedzały się, pisały listy i wysyłały sobie paczki. Ten fakt jeszcze bardziej umocnił mnie w przekonaniu, że przyjaźń jest cennym darem, który należy pielęgnować.
Na poprzednim blogu dwukrotnie poruszyłam temat bliskich memu sercu osób, moich dziadków. Jeśli macie ochotę poczytać o niesamowitych losach mojej babci, zapraszam Was serdecznie TUTAJ. Jeśli natomiast zaciekawi Was skrawek opisu moich uczuć względem dziadków, zapraszam TUTAJ. Czytając, dowiecie się, że zrobiłam coś, czego piętno uwiera mnie niczym cierń i siedzi głęboko wbity w moje serce po dzień dzisiejszy...

Przy okazji nadmienię, że w moim „m” zniknęły już wszelkie ozdoby świąteczne. A wszystko za sprawą wizyty duszpasterskiej, która miała miejsce wczoraj. Zaraz po wizycie Księdza, zabrałam się za poświąteczne porządki. Choinka stoi na balkonie i czeka na nadejście wiosny, by wraz z nią dostać nowe życie w przydomowym ogródku mamy. Na ławie zagościła nieco inna dekoracja. Na komódce z lustrem też zapanował zupełnie inny nastrój.

Na półeczce, zdjęcie ślubne moich rodziców.

Kolejne pokolenie dziadków...

Okres świąteczny uważam za zamknięty :)

Ponoć znowu czeka nas fala mrozów.

Zima nie daje za wygraną.

Dużo zdrowia Wam życzę :)

***************************************************